Nynke van Kampen

Over mij

Ik zie mezelf nog staan…

Als beginnend verpleegkundige ging ik vol enthousiasme aan de slag in het ziekenhuis. Ik vond het werk fantastisch, geen dag was hetzelfde. Ik kreeg de zorg over enorm zieke patienten, en vond dit een grote verantwoordelijkheid. Ik twijfelde enorm aan mezelf er was niemand om te zeggen of wat ik deed goed was. Laat staan iemand die aangaf wanneer het tijd was om in geval van nood actie te ondernemen. Er is één situatie geweest waarbij de dokter op de gang riep: ‘Wat is dat voor verpleegkundige die op kamer 241 staat? Het gaat hier helemaal niet goed!’. Dat was ik dus.. 

Wat voelde ik me onzeker, het had invloed op mijn werkplezier en de manier waarop ik naar mezelf keek als verpleegkundige. Het was hard werken om  goed te kunnen zorgen voor de patiënten. 

‘Had ik dit maar gehad toen ik net als verpleegkundige begon’ 

Rond 2012 wilde ik dichter bij huis werken maar er waren nergens verpleegkundige vacatures, dat kun je je nu niet meer voorstellen! Docent verpleegkunde kwam op mijn pad en vervolgens het geven van individuele begeleiding in de vorm van supervisie. Ik heb gezien hoe dit jonge verpleegkundigen helpt om meer zelfbewust te worden: Wie ben ik? Waar sta ik voor? Ze krijgen meer zelfvertrouwen en weten wat ze wel en niet kunnen. Dit had ik ook heel goed kunnen gebruiken als pas gediplomeerd verpleegkundige.